Davorin Jenko je rođen 9. novembra 1835. godine, u selu Dvorije kod Cerklja. Sin imućnog seljaka Andreje i njegove žene Marije, na krštenju je dobio ime Martinus (Martin). Roditelji su ga 1843. godine upisali u, takozvano, donje odeljenje prvog razreda normalke u Kranju, iako je u Cerklju postojala osnovna škola. Međutim, otac je svog sina smatrao darovitim i želeo je da pohađa najbolje škole. Posle normalke, poslao ga je u ljubljansku normalku, poznatu po strogosti i sistematskom radu. Jenko je u vreme gimnazijsog školovanja u Ljubljani pripadao napradnoj slovenačkoj omladini, koju su za vreme Bahovog apsolutizma progonili, pa kada je napunio 19 godina, nije mu preostalo ništa drugo nego da školovanje nastavi u Trstu. Nije isključeno je da Jenko izabrao baš Trst, upravo, zbog toga što je u tom gradu muzički život bio veoma razvijen. Gimnaziju, u Trstu, završio je 31. avgusta 1858. godine, i time se završio jedan period života, koji je za njega i njegov pogled na svet i muzičko opredeljenje, bio veoma značajan.

U jesen 1858. godine, Jenko je došao na studije u Beč, koji je tada predstavljao centar nacionalnih pokreta austrijskih Slovena. Kao oduševljeni panslavista otišao je toliko daleko da je svoje ime Martin, početkom 1861. godine, preimenovao u Davorin, slično mnogim drugim mladim intelektualcima koji su prihvatili buđenje nacionalne svesti.
Za vreme studija prava Jenko je imao još više mogućnosti za muzičko obrazovanje. Posećivao je koncerte i opere, odlazio u dvorsku biblioteku gde je proučavao partiture raznih opera i drugih slavnih dela. Budući da je bio prestar za studije na konzervatorijumu, pevanje i kompoziciju je učio privatno. Krajem 1858. i početkom 1859. godine, učestvovao je u „besedama“, pa je logično da je 1859. godine osnovao „Slovenačko pevačko društvo“. Bio je njihov horovođa i uvežbavao je slovenačke đake u pevanju. Pouzdano se zna da je Jenko počeo komponovati upravo kada je „Slovenačko pevačko društvo“ počelo sa radom.

Jenko se u proleće 1862. godine spremao da polaže pravno-istorijski državni ispit, a te iste godine osnovano je „Slovensko pevačko društvo“ koje je preuzelo zadatak „Slovenačkog pevačkog društva“, a delimičnmo i njegove pevače.

U jesen 1862. godine, Jenko je napustio studije prava i rešio da prihvati poziv srpske crkvene opštine u Pančevu, kako bi preuzeo mesto horovođe tamošnjeg srpskog crkvenog pevačkog društva, što mu je omogućilo da produži započeti rad i da se sve više usavršava u muzici. U Pančevu je radio sve do 1865. godine, a od 1. septembra iste godine preuzeo je mesto horovođe „Beogradskog pevačkog društva“. Jedno kraće vreme, nekih deset meseci, u periodu od kraja decembra 1869. do početka novembra 1870. godine, Jenko je proveo u Pragu, delom zbog štampanja svojih kompozicija, a najviše radi studiranja instrumentacije kojom se dotad nije bavio i nije mu bila dovoljno poznata. U stvari, sa izvesnim prekidima, Jenkom rad u „Beogradskom pevačkom društvu“ trajao je punih dvanaest godina (1865-1877.). Sredinom ovog perioda, a uskoro nakon povratka iz Praga, Jenko pristupa beogradskom „Narodnom pozorištu“, kome je odmah po osnivanju bio preko potreban u muzičkom pogledu. Ugovorom, od 1. januara 1871. godine, Jenko se obavezao da će u „Narodnom pozorištu“ obavljati „dužnosti učitelja i upravitelja pevačkog, kako kad pozorišna potreba bude zahtevala“. Premda je ovako navedeno u ugovoru, ipak, „Narodno pozorište“ očekuje više i želelo je kompozitora koji bi pisao originalnu muziku za njegove potreba.

Poslednje decenije 19. veka, Jenko je, nesumnjivo, najpoznatiji i najplodniji kompozitor pozorišne muzike u Srbiji. Za svoj rad na polju razvoja srpske muzike, Jenko je dobio brojna priznanja. Već po samom dolasku među Srbe, postao je počasni član „Beogradskog pevačkog društva“ , 1864. godine. Kasnije je biran za počasnog člana raznih pevačkih društava, na primer: „Zore“ u Karlovcu, „Kola“ u Zagrebu, „Obilića“ i „Radničkog pevačkog društva“ u Beogradu, „Pančevačkog srpskog crkvenog pevačkog društva“, a bio je i počasni predsednik pevačkog društva „Davorje“. Pored toga, bio je počasni član „Srpskog narodnog pozorišta“ u Novom Sadu i „Matice srpske“ čiji je bio dopisni član od ranije. Jenko je, takođe, bio redovan član „Srpskog učenog društva“ i „Srpske kraljevske akademije“, a zanimljivo je da postaje član „Srpskog učenog društva“ , 6. februara 1869. godine, dok još nije bio srpski nego austrijski podanik. Naime, srpskim podanikom postao je tek na svoju molbu od 30. septembra 1894. godine, odnosno 22. novembra 1894. godine kada je zvanično položio zakletvu. Odlikovan je ordenom Svetog Save V, IV i III stepena, kao i medaljom Miloša Velikog.

Poslednje godine svoga života u Beogradu, naročito posle penzionisanja, 11. marta 1902. godine, Jenko je proveo dosta povučeno i zaćutao je kao kompozitor, dirigent, akademik. Nakon smrti životne saputnice Vele Nigrinove, 31. decembra 1908. godine, odlučio je da se vrati u staru domovinu, te se 1910. godine nastanjuje u Ljubljani, gde umire u 80. godini života, 25. novembra 1914. godine.

Jenkova sveobuhvatna delatnost je, u odnosu na njegove savremenike, imala širi, slovenski karakter. Stvarao je u duhu panslavističke ideologije i orijentacije i ostao joj veran i onda kada je, u odnosu na aktuelan i svakodnevna dešavanja, praktično gubila na značaju. Zajedno sa drugim muzičarima svog vremena dao je značajan doprinos postavljanju temelja i izgradnje srpske muzičke kulture.

Kao izraziti predstavnik muzičkog romantizma, Jenko je srpskoj muzici prokrčio nove puteve, po kojima je konačno mogla stati uz bok evropskoj muzičkoj umetnosti. Davorin Jenko je komponovao muziku različitih žanrova: komade s muzikom, orkestarska dela, horove, duete ili dvopeve i solo-pesme. Možemo reći da njegovi komadi s pevanjem i horovi spadaju u najznačajnija i najomiljenija dela tog žanra u srpskoj muzici romantičasrkoga doba. Za ondašnje pozorišne komade, raznovrsne po stilu, sadržaju i kvalitetu, pisao je muziku „lakog, salonskog i popularnog žanra, najčešće u narodnom duhu za romantičarsko-herojske nacionalne drame srpskih književnika“ („Markova sablja“ od J. Đorđevića, „Dušan Silni“ od M. Šapčanina, „Seoba Srbalja“ od Đ. Jakšića) kao i muziku sa stilizovanim narodnim motivima za domaće popularne narodne komade („Đido“ od J. Veselinovića i D. Brzaka, „Devojačka kletva“ od Lj. Petrovića). Njegovo scensko delo „Vračara“ sa fabulom prema narodnoj priči, prema mišljenu muzikologa, predstavlja prvu srpsku operetu.
Za pozorišni komad „Markova sablja“ Jovana Đorđevića, napisan povodom stupanja na presto Milana Obrenovića, Jenko je komponovao nekoliko muzičkih numera, među kojima je bila i horska pesma „Bože pravde“. Prilikom brojnih izvođenja ove numere, ubrzo je postao običaj da se ustaje na zvuk prvih taktova hora. Na taj način se horska numera osamostalila i pevala van prvobitnog okvira, prilikom različitih manifestacija, u brojnim mestima širom Srbije, ali i van granica zemlje. Pisac Đorđević i Jenko nisu ni slutili da će njihova zajednička tvorevina „Bože pravde“, zahvaljujući svojoj velikoj popularnosti biti proglašena prvom srpskom himnom. „Bože pravde“ je uz kratke istorijske prekide i uz izvesne izmene teksta do dana današnjeg ostala zvanična srpska himna.